Ustawodawca, definiując zakres przedmiotowy stawki podatku od nieruchomości, zawierającej ulgę adresowaną do określonej, uprzywilejowanej grupy podmiotów zobowiązanych do uiszczania podatku, zrezygnował z dotychczas stosowanego pojęcia budynków lub ich części zajętych przez podmioty prowadzące działalność gospodarczą w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych. W ocenie wnioskodawcy nadmiernie rozszerzył krąg podmiotów wobec których ma zastosowanie obniżona stawka podatku od nieruchomości. Wcześniejsza definicja umożliwiała jednoznaczne zidentyfikowanie powierzchni użytkowych, od których należało uiścić podatek. Preferencyjna stawka podatkowa miała zastosowanie wyłącznie do podmiotów, które na danym obszarze zajętych budynków lub ich części prowadziły działalność gospodarczą w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych. Nowe brzmienie kwestionowanej regulacji (przepis art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d ustawy o podatkach i opłatach lokalnych w brzmieniu obowiązującym od 1 lipca 2011 r.) umożliwia stosowanie stawki preferencyjnej podatku do wszystkich pomieszczeń "związanych z udzielaniem świadczeń zdrowotnych" np. Spa czy hotele. Zdaniem wnioskodawcy gminy uzdrowiskowe, gdzie połączenie działalności ściśle leczniczej ze związaną z nią inną działalnością, tracą możliwość uzyskiwania większych dochodów z podatków.
Wnioskodawca twierdzi, że wysokość ubytku w budżetach gmin uzdrowiskowych stanowi znaczny procent dotychczasowych dochodów własnych gmin. Zdaniem wnioskodawcy kwestionowany przepis narusza wynikającą z art. 167 ust. 1 i 4 konstytucji, zasadę adekwatności w powiązaniu z naruszeniem norm gwarancyjnych dla gmin uzdrowiskowych jako jednostek samorządu terytorialnego, ujętych w art. 15 ust. 1 i 2 i art. 16 ust. 2 konstytucji - w zakresie należytego (wystarczającego) finansowania nałożonych na nie zadań własnych. Niezgodny też jest z Europejska Kartą Samorządu Lokalnego.
(http://www.trybunal.gov.pl/Rozprawy/2013/rozprawy.htm)
