Mieszkanka zwróciła się o udzielenie informacji publicznej przez dyrektora Zarządu Lokali Miejskich w zakresie wynagrodzenia na stanowisku głównego specjalisty. Dowiedziała się bowiem, że dyrektor proponuje radcy prawnemu wynagrodzenie na poziomie 3500 zł brutto w wymiarze pełnego etatu – tymczasem zgodnie z ustawą o radcach prawnych wynagrodzenie radcy prawnego nie może być niższe od wynagrodzenia głównego specjalisty. Dyrektor nie odpowiedział w wymaganym prawem terminie, w związku z czym mieszkanka zwróciła się zadośćuczynienie w wysokości 50 zł.
Sąd rozpatrując sprawę przyznał mieszkance rację i wskazał, że „informacje dotyczące kwot wynagrodzeń, jak i składników tych wynagrodzeń oraz nagród finansowane są ze środków publicznych i wypłacane za wykonywaną pracę, (…) stanowią informację publiczną, niezależnie od tego, czy są to stałe elementy wynagrodzenia, czy fakultatywne lub uznaniowe” (wyrok NSA z 27 maja 2020 r., I OSK 1577/19, LEX nr 3028213.). Zatem wnioskowana przez skarżącą informacja dotycząca wynagrodzenia na stanowisku głównego specjalisty stanowi informację publiczną. Tymczasem dyrektor udzielił informacji dopiero po złożeniu skargi na bezczynność do sądu.
Oceniając termin, w którym udzielono tej odpowiedzi, sąd uznał, że organ dopuścił się bezczynności, bowiem odpowiedź nie została udzielona skarżącej w ustawowym 14-dniowym (art. 13 ust. 1 udip). Dodał jednak, że bezczynność w załatwieniu wniosku nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa.
Odnosząc się do żądania skarżącej w zakresie przyznania od organu na jej rzecz sumy pieniężnej w kwocie 50 zł sąd uznał je za niezasadne i oddalił w tym zakresie skargę. W orzecznictwie sądowym zgodnie przyjmuje się, że przyznanie stronie sumy pieniężnej ma wprawdzie w pewnym zakresie spełniać funkcję represyjno-prewencyjną, to jest dyscyplinować organ w procedowaniu, niemniej jednak podstawową funkcją tej instytucji jest funkcja kompensacyjna. Przyznanie stronie wspomnianej sumy ma bowiem przede wszystkim na celu spełnienie funkcji zarówno odszkodowawczej, jak również uczynienie zadość krzywdzie, jaką strona poniosła na skutek (mówiąc ogólnie) wadliwie działającej administracji publicznej. Sąd uznał, że skarżąca w żaden sposób nie wykazała, ani nawet nie uprawdopodobniła, że wskazany wyżej okres bezczynności spowodował u niej jakikolwiek wymierny uszczerbek (zob. wyrok NSA z 11 sierpnia 2020 r., I OSK 3271/19, LEX nr 3046125.).
Wyrok WSA w Łodzi z 16 listopada 2021 r., sygn. II SAB/Łd 147/21
