Cechą wyróżniającą osobę pełniącą funkcję publiczną jest posiadanie określonego zakresu uprawnień pozwalających na kształtowanie treści wykonywanych zadań w sferze publicznej (por. I. Kamińska, M. Rozbicka-Ostrowska, „Ustawa o dostępie do informacji publicznej. Komentarz”, Warszawa 2012, s. 87; a także wyroki NSA: z 8 lipca 2015 r., sygn. I OSK 1530/14; z 20 września 2016 r., sygn. I OSK 168/16). Dlatego podmiotem pełniącym funkcję publiczną jest osoba, której przysługuje co najmniej wąski zakres kompetencji decyzyjnej w ramach instytucji publicznej. Chodzi o takie stanowiska i funkcje, których sprawowanie jest równoznaczne z podejmowaniem działań wpływających bezpośrednio na sytuację prawną innych osób lub łączy się co najmniej z przygotowywaniem decyzji dotyczących innych podmiotów.
Spod zakresu funkcji publicznej wyłączone są zaś takie stanowiska, choćby pełnione w ramach organów władzy publicznej, które mają jedynie charakter usługowy lub techniczny (zob. wyrok TK z 20 marca 2006 r., sygn. akt K 17/05, OTK-A z 2006 r. nr 3 poz. 30).
Również działania osób znajdujących się w strukturze instytucji publicznej, mające charakter wyłącznie pomocniczy, doradczy, opiniujący, konsultacyjny, których wyniki nie są wiążące, tzn. mogą być uwzględnione (lub nie) przez inny podmiot kształtujący bezpośrednio w ramach instytucji publicznej sytuację prawną innych osób, nie pozwalają takich osób (pomocników, doradców, opiniujących, konsultantów itd.) traktować jako osób pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji (por. wyrok NSA z 9 czerwca 2017 r., sygn. I OSK 2130/15).
Wyrok WSA w Kielcach z 16 maja 2024 r., sygn. akt II SAB/Ke 45/24
