Handlujący (dalej również jako „skarżący”) prowadził działalność handlową na parkingu przy targowisku miejskim. W związku z nieuiszczeniem opłaty targowej burmistrz określił wobec niego zobowiązanie podatkowe z tytułu opłaty targowej w wysokości 86 zł. Handlujący nie zgodził się na zapłatę, więc sprawa najpierw trafiła do Samorządowego Kolegium Odwoławczego, a później do WSA w Gdańsku (wyrok Wojewódzkiego Sądu administracyjnego w Gdańsku z 25 kwietnia 2018 r., sygn. akt I SA/Gd 1507/17), który oddalił skargę przypominając, że z art. 15 ust. 2 ustawy z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jedn.: Dz.U. z 2017 r. poz. 1785; zwanej dalej u.p.o.l.) wynika, że nie ma większego znaczenia, w jakim miejscu prowadzona jest sprzedaż oraz czy sprzedaż ma charakter stały czy okazjonalny.
WSA wskazał też w uzasadnieniu do wyroku, że targowiskami są wszelkie miejsca, w których jest prowadzona sprzedaż. Pobieranie opłaty targowej na podstawie wskazanej ustawy jest związane z prowadzeniem sprzedaży lub chociażby złożeniem oferty. Sąd dodał, że skoro o pobieraniu opłaty targowej decyduje sprzedaż towaru, uprawnione jest jej pobieranie również za prowadzenie sprzedaży poza miejscami do tego wyznaczonymi.
Sąd przypomniał również utrwalony w orzecznictwie pogląd Naczelnego Sądu Administracyjnego, że skoro, zgodnie z art. 15 ust. 2 u.p.o.l., targowiskami są wszelkie miejsca, w których prowadzona jest sprzedaż, to chodzi zarówno o miejsca, w których lokalizację wyznacza gmina, jak i każde inne miejsce, mimo że formalnie nie jest ono przez gminę oznaczone jako targowisko. W takim rozumieniu targowiskiem jest również m.in. hala targowa, dom handlowy, plac, chodnik, pas przydrożny, czy jak w badanym przypadku parking, a więc każde miejsce, w którym prowadzona jest sprzedaż.
Ostatecznie sprawa trafiła do NSA, który potwierdził zdanie WSA w sprawie.
NSA przypomniał, że zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 u.p.o.l. rada gminy może wprowadzić opłatę targową. Opłatę taką pobiera się od osób fizycznych, osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, dokonujących sprzedaży na targowiskach. Opłacie targowej nie podlega sprzedaż dokonywana w budynkach lub w ich częściach. Opłatę targową pobiera się niezależnie od należności przewidzianych w odrębnych przepisach za korzystanie z urządzeń targowych oraz za inne usługi świadczone przez prowadzącego targowisko.
NSA wskazał także, że obowiązek uiszczenia opłaty targowej powstaje z mocy prawa z chwilą faktycznego podjęcia czynności handlowych zmierzających do dokonania sprzedaży (niezależnie od skutku) w każdym miejscu danej gminy, przy czym realizacja tego ustawowego obowiązku następuje w razie zażądania jej uiszczenia przez inkasenta, i z tą też chwilą następuje określenie osoby zobowiązanej do zapłaty określonego już zobowiązania z tytułu opłaty targowej przewidzianej uchwałą rady gminy, uprawnionej do określenia zasad i poboru oraz wysokości stawek opłaty targowej, stosownie do art. 19 pkt 1 u.p.o.l. Powstanie zobowiązania z tytułu opłaty targowej wynika z samego faktu podjęcia działalności handlowej (sprzedaży) na terenie danej gminy. Sprzedaż ta, co istotne, nie musi się wiązać z prowadzeniem jej w zorganizowanej formie działalności gospodarczej i nie musi być przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.
Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy, należy zauważyć, że słusznie wskazał sąd pierwszej instancji, że materiał dowodowy zebrany w sprawie potwierdził, że skarżący dokonywał czynności handlowych na terenie parkingu przy targowisku, w związku z czym powstał po jego stronie obowiązek uiszczenia opłaty targowej. Wysokość opłaty została prawidłowo określono w oparciu o § 2 ust. 1 pkt 2b, pkt 2c i pkt 4a przywołanej wyżej Uchwały Rady Miejskiej.
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 12 kwietnia 2022 r., sygn. akt III FSK 155/21
