Rada gminy podjęła uchwałę w sprawie określenia warunków sprzedaży nieruchomości gruntowych na rzecz ich użytkowników wieczystych. Jako podstawę prawną wskazała art. 18 ust. 1 pkt 15 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (DzU z 2023 r. poz. 40, ze zm., dalej: usg) oraz art. 198i ust. 1 w zw. z art. 198h ust. 2 ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (DzU z 2023 r. poz. 344, ze zm., dalej: ugn). W uchwale rada określiła cenę sprzedaży nieruchomości gruntowych wykorzystywanych i niewykorzystywanych do prowadzenia działalności gospodarczej. Nie określiła jednak górnej granicy ceny, która stanowiłaby wartość nieruchomości gruntowej określoną na dzień zawarcia umowy sprzedaży.
Jak zauważył organ nadzoru, w art. 198h ust. 2 ugn zastrzeżono, że cena nieruchomości nie może być wyższa niż wartość nieruchomości gruntowej określona na dzień zawarcia umowy sprzedaży. W związku z tym rada określając sposób ustalania ceny sprzedaży nieruchomości jej użytkownikowi wieczystemu zobowiązana jest do wskazania górnej granicy ceny, jaką jest wartość nieruchomości gruntowej określona na dzień zawarcia umowy sprzedaży. Organ nadzoru wskazał, że brak określenia przez radę ceny maksymalnej może prowadzić do obliczania w indywidualnych przypadkach ostatecznej ceny sprzedaży nieruchomości powyżej granicy określonej w ustawie o gospodarce nieruchomościami.
Takie uregulowanie w omawianej uchwale warunków sprzedaży nieruchomości gruntowych na rzecz ich użytkowników wieczystych przez radę stanowiło istotne naruszenie art. 198h ust. 2 ugn w zw. z art. 2 Konstytucji RP, co uzasadniało stwierdzenia nieważności uchwały w całości.
Rozstrzygnięcie nadzorcze wojewody pomorskiego z 7 lutego 2024 r., PN-II.4131.9.2024.AK
