Na wniosek jednego z radnych prezydent miasta zarządził ustawienie znaku zakazu zatrzymywania się B-36 wzdłuż ulicy. Ustawienie znaku zakazu miało zapewnić bezpieczeństwo ruchu drogowego. Wcześniej, z uwagi na duże pochylenie podłużne jezdni i łuki, brak było odpowiednich warunków widoczności dla pojazdu wymijającego zaparkowane na jezdni inne samochody. Powodowało to zagrożenie bezpieczeństwa i mogłoby być przyczyną zderzeń czołowych podczas wymijania z pojazdami jadącymi z naprzeciwka.
Instalacja znaku nie spodobała się jednemu z mieszkańców. A.P. zamieszkały przy wspomnianej ulicy wezwał prezydenta miasta do usunięcia naruszenia prawa polegającego na zmianie organizacji ruchu drogowego poprzez zamontowanie znaków B-36 (zakaz zatrzymywania się). Podniósł, iż ulica, przy której postawiono znak jest ulicą osiedlową o klasie D (dojazdową) w rozumieniu rozporządzenia ministra infrastruktury i rozwoju z 17 lutego 2015 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Miejski inżynier ruchu, działający z upoważnienia prezydenta, ustawiając znak B-36, pozbawił wnioskodawcę i pozostałych mieszkańców domów przy tej ulicy dostępu do własnych domów w rozumieniu przepisów prawa budowlanego i drogowego, dostępu do nieruchomości, a także naraził na zwiększone niebezpieczeństwo wypadku czy innego zdarzenia drogowego. Montaż tego zakazu skutkował bowiem tym, iż jezdnia jest wolna od parkowanych na niej wcześniej pojazdów, co prowokuje jadących nią kierowców do jazdy z prędkością większą aniżeli dopuszczają to znaki ograniczenia prędkości do 30 km/h. Sprawa ostatecznie znalazła swój finał w sądzie.
Sąd wyjaśnił, że zgodnie z § 5 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia ministra infrastruktury z 23 września 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków zarządzania ruchem na drogach oraz wykonywania nadzoru nad tym zarządzaniem projekt organizacji powinien zawierać opis techniczny zawierający charakterystykę drogi i ruchu na drodze. W załączonym do zaskarżonego zarządzenia opisie projektu organizacji ruchu każda z dróg objętych projektowaną zmianą została opisana w sposób bardzo lakoniczny. W odniesieniu do ulicy, na której stoi sporny znak stwierdzono jedynie, iż „posiada ona nawierzchnię bitumiczną, szerokość jezdni wynosi ok. 5 m. Ograniczenie prędkości wynosi 30 km/h. Ulica charakteryzuje się dużym spadkiem podłużnym jezdni. Ponadto po jednej stronie jezdni występuje chodnik.”. Opis ten, z uwagi na jego lakoniczność i zdawkowość, nie mógł zostać uznany za opis techniczny w rozumieniu § 5 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia, również z tej przyczyny, iż nie zawiera on charakterystyki ruchu na drodze. Podobnie lakonicznie uzasadniono projekt zmian organizacji ruchu: „projektuje się zmianę organizacji ruchu drogowego na wniosek mieszkańców, którzy zgłosili problem braku widoczności na wzniesieniu tej ulicy z powodu zaparkowanych na jezdni samochodów”. Ponadto z akt sprawy nie wynika, aby do przedstawionego do zatwierdzenia projektu organizacji ruchu załączono opinię komendanta miejskiego policji.
Sąd wskazał, że w projekcie organizacji ruchu należy wyjaśnić konieczność zastosowania znaków takich, jak znak B-36. W projekcie zmiany organizacji ruchu drogowego, objętym zaskarżonym zarządzeniem, konieczność ta nie została wyjaśniona w sposób wyczerpujący ani przekonujący. Nie uwzględniono faktu, że przy ulicy tej znajdują się budynki mieszkalne. Postawienie znaku zakazu postoju może utrudnić życie mieszkańcom tej ulicy, powinno zostać zatem wnikliwie uzasadnione, co w zatwierdzonym projekcie organizacji ruchu nie miało miejsca.
(Wyrok WSA w Gorzowie Wielkopolskim z 8 marca 2017 r., sygn. akt II SA/Go 863/16)
