Przedsiębiorca w piśmie wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie skargę na uchwałę Rady Miejskiej sprawie opłaty targowej. Zarzucił jej naruszenie art. 19 ustawy z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (dalej: u.p.o.l.) oraz art. 20, 22, 31 ust. 3 i art. 32 konstytucji. W uzasadnieniu wyjaśnił, że przedmiotowa uchwała narusza jego interes prawny – jako osoby prowadzącej od szeregu lat działalność gospodarczą poprzez niezgodne z prawem ustalenie dwóch różnych stawek opłaty targowej w tzw. strefie I: inne dla terenów targowiska, których właścicielem jest gmina i innych dla terenów targowiska, których właścicielem są inne osoby. Zdaniem skarżącego, ustawodawca nie daje uprawnienia do różnicowania stawki opłaty targowej.
Innego zdania był Wojewódzki Sąd Administracyjny, który orzekł, że ani ustawa o podatkach i opłatach lokalnych, ani inne przepisy prawa nie zawierają zakazu różnicowania stawek opłaty targowej, jaka ma być pobierana na różnych targowiskach na terenie gminy.
Zdaniem sądu gmina, wprowadzając wyższe stawki opłaty targowej na różnych targowiskach i czyniąc to w odniesieniu do wszystkich kupców na nich sprzedających, nie działała przeciwko konkretnym osobom, choć subiektywnie mogą mieć oni takie odczucia z uwagi na przywiązanie do dotychczasowego miejsca prowadzenia działalności oraz brak chęci zaakceptowania zmian.
Z treści art. 19 pkt 1 u.p.o.l. wynika, że rada gminy ma obowiązek określić w uchwale zasady, pobór, terminy płatności i wysokość stawek opłat określonych w u.p.o.l., co miało miejsce. Zdaniem sądu niezasadne są zarzuty skargi związane ze zróżnicowaniem stawek opłaty targowej w zależności od strefy.
Sąd stwierdził, że z treści art. 19 pkt 1 lit. a) u.p.o.l. wynika, że organ stanowiący gminy, ustalając wysokość stawki opłaty targowej, nie może przekroczyć określonej przez ministra stawki dziennej. Skoro wysokość opłaty dziennej w zaskarżonej uchwale ustalono w określonych, zróżnicowanych kwotach, ze wskazaniem w § 5 ust. 2, że łączna kwota opłaty targowej nie może przekroczyć górnej granicy kwotowej dziennej stawki określonej przez ministra finansów na dany rok, tym samym – wbrew twierdzeniom skargi – uchwała rady gminy nie narusza prawa.
Zdaniem sądu, wydając zaskarżoną uchwałę, rada gminy nie naruszyła również wskazanych w skardze innych przepisów Konstytucji RP przez wprowadzenie zwielokrotnionych, zdaniem strony skarżącej dyskryminujących stawek opłaty targowej, różnych od opłat przewidzianych na innych targowiskach. Sąd uznaje, że wszyscy, którzy chcieliby sprzedawać na placach wskazanych w § 1 pkt 1a zaskarżonej uchwały zobowiązani są do zapłacenia jednakowej stawki dziennej opłaty targowej bez względu na rodzaj zajmowanego miejsca na placu, jak również sposób dokonywanej sprzedaży. Nie narusza to zatem zasady równości wobec prawa, ani zasady niedyskryminowania, przewidzianych w art. 32 Konstytucji RP.
(Postanowienie WSA w Szczecinie z 15 marca 2017 r., sygn. akt I SA/Sz 1126/16)
