Pracodawca (dalej: skarżący) w skardze wniesionej do wojewódzkiego sądu administracyjnego domagał się stwierdzenia nieważności, ewentualnie uchylenia w całości uchwały rady miasta w sprawie odmowy wyrażenia zgody na wypowiedzenie warunków pracy i płacy radnego. Wypowiedzenie warunków pracy i płacy dotyczyć miało zmiany stanowiska z kierownika na starszego specjalistę oraz oznaczało utratę prawa do dodatku funkcyjnego. W uzasadnieniu wniosku wskazano, że zmiana miała być konieczna ze względu na likwidację stanowiska kierownika oddziału administracyjnego, które dotychczas zajmował radny.
Sąd podzielił w całości pogląd Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażony w wyroku z 30 lipca 2018 r., II OSK 1714/18 (wyrok dotyczył rady powiatu i radnego powiatu, ale z powodu analogii przepisów może być adekwatnie stosowany do rady gminy), że ochrona stosunku pracy radnego mająca na celu umożliwienie mu jak najskuteczniejszego i najbezpieczniejszego sprawowania funkcji nie jest tożsama z tworzeniem szczególnych przywilejów w zakresie trwałości stosunku pracy i zabezpieczenia przed utratą zatrudnienia. Tak szeroko rozumiane uprawnienie rady gminy do interwencji w indywidualny stosunek pracy radnego nie służyłoby zabezpieczeniu mandatu radnego, lecz chroniłoby jego interesy wyłącznie jako pracownika, pozostając w sprzeczności z rzeczywistym celem art. 25 ust. 2 usg. Właśnie z tych względów niezbędne jest rozgraniczenie sfery interesów radnego jako funkcjonariusza publicznego, posiadacza mandatu i członka organu stanowiącego jednostki samorządu terytorialnego, od sfery interesów pracowniczych radnego pracownika (por. wyrok NSA z 6 lipca 2016 r., II OSK 847/16). Rada, co wymaga podkreślenia, nie posiada uprawnień do tego, aby działając w trybie przydanych jej mocą art. 25 ust. 2 usg kompetencji oceniać konieczność czy zasadność ruchów personalnych podejmowanych przez pracodawcę.
Wyrok WSA w Krakowie z 20 grudnia 2021 r., sygn. akt III SA/Kr 726/21
