Podatnicy złożyli w urzędzie gminy informację w sprawie podatku od nieruchomości i jeszcze tego samego dnia złożyli korektę ww. informacji wraz z oświadczeniem, że zakupiony lokal będzie użytkowany w celach mieszkaniowych i nie będzie przedmiotem najmu ani usług hotelarskich. Wójt gminy wezwał podatników do złożenia korekty ww. informacji, gdyż według posiadanych przez organ dokumentów, lokal był lokalem niemieszkanym wybudowanym na podstawie pozwolenia na budowę i pozwolenia na użytkowanie jako budynek pensjonatowy. W odpowiedzi na ww. wezwanie podatnicy oświadczyli, że nie ma podstaw do sprostowania złożonej przez nich informacji. W związku z tym wójt wydał decyzję, w której ustalił podatnikom podatek od „nieruchomości pozostałych”. Sprawa trafiła do sądu. Ten przyznał rację wójtowi.
Ustalenie funkcji budynku
Najistotniejsze w sprawie było ustalenie funkcji, jaką pełni budynek. Zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy z 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (DzU z 2010 r. nr 193, poz. 1287 ze zm.), podstawę wymiaru podatków stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków. Ewidencja gruntów i budynków jest urzędowym źródłem informacji faktycznych wykorzystywanych w postępowaniach administracyjnych i w każdym przypadku, gdy dane zawarte w deklaracji czy informacji złożonej przez podatnika są niezgodne z danymi wynikającymi z ewidencji, rozstrzygające znaczenie dla opodatkowania gruntów mają zapisy wynikające z ewidencji.
Budynki pozostałe
WSA ustalił, że z zawartego w aktach dowodu z wypisu danych ewidencji gruntów i budynków, lokal, o którym mowa w sprawie oznaczony jest jako niemieszkalny. Powyższe ma decydujące znaczenie dla wymiaru podatku od nieruchomości, gdyż powoduje zastosowanie stawki ww. podatku jako od budynków pozostałych. Stawka właściwa dla budynków mieszkalnych jest w tym przypadku wykluczona z uwagi na fakt, że lokal nie został oznaczony w ww. ewidencji jako mieszkalny.
Ponieważ ww. lokal nie jest zajęty na prowadzenie działalności gospodarczej (według oświadczenia podatników nie będzie wynajmowany na cel turystyczny innym osobom za wynagrodzeniem), wójt nie zastosował stawki podatku jak dla budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej oraz od budynków mieszkalnych lub ich części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej. Zdaniem sądu organ podatkowy prawidłowo ustalił skarżącym podatek od nieruchomości za 2012 r. przyjmując, że obowiązek podatkowy powstał od 1 marca 2012 r. i stosując do powierzchni gruntu, lokalu i części wspólnych budynku stawkę podatku jak od gruntów pozostałych i budynków pozostałych. Organy podatkowe zebrały w sposób prawidłowy pełen materiał dowodowy, wnikliwie go rozpatrzyły i wywiodły z niego spójne i logiczne wnioski. Okoliczność, że wnioski te są odmienne od stanowiska skarżących, nie przesądza o naruszeniu przez organy podatkowe przepisów postępowania – dodał sąd.
Reasumując sąd uznał, że wójt zasadnie wskazał, iż w omawianej sprawie lokal nie stanowi centrum życiowego podatników i nie służy zaspokajaniu ich podstawowych potrzeb mieszkaniowych. W związku z tym organ nie mógł zastosować stawki podatku od nieruchomości jak dla budynków mieszkalnych w stosunku do opisywanego lokalu.
Wyrok WSA w Szczecinie z 7 sierpnia 2013 r., sygn. akt I SA/Sz 246/13
