Wojewoda złożył skargę do WSA na uchwałę rady miasta w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, w którym rada ustaliła zasady ochrony w stosunku do zabytków archeologicznych. Wojewoda zarzucił ustawie, że kwestie związane ze współdziałaniem organów w administracyjnym procesie budowlanym lub innym mającym wpływ na realizację procesu inwestycyjnego zostały już kompleksowo uregulowane w aktach wyższego rzędu i określenie tejże materii w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego w sposób odmienny stanowi modyfikację materii aktów wyższego rzędu co stanowi naruszenie prawa.
Skoro zatem ustawodawca w przepisach rangi ustawowej określił zamknięty katalog działań wymagających uzyskania pozwolenia konserwatorskiego, a nadto określił, że zakres i rodzaj niezbędnych badań archeologicznych określa wojewódzki konserwator zabytków w drodze decyzji, to ani z przepisów ustawy o ochronie zabytków, ani też w szczególności z art. 15 ust. 2 pkt 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie można domniemywać kompetencji rady gminy do określania dodatkowych sytuacji, w których wymagane jest pozwolenie lub współdziałanie z organem nadzoru konserwatorskiego. Oczywiście za jedną z form ochrony zabytku uznaje się ustalenie ochrony w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, jednakże podkreślić należy, że ochrona taka musi być spójna z regulacją ustawową, a po drugie winna mieć uzasadnienie w przepisach upoważniających do jej podjęcia.
(Wyrok WSA w Olsztynie z 28 lutego 2017 r., sygn. akt II SA/Ol 15/17)
