Rada miasta przyjęła uchwałę, w której nadała nazwę skwerowi. Wojewoda wniósł na nią skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, domagając się stwierdzenia jej nieważności. Wskazał on w skardze, że przywołany w podstawie prawnej zaskarżonej uchwały art. 18 ust. 2 pkt 13 ustawy o samorządzie gminnym stanowi, że do wyłącznej kompetencji rady gminy należy podejmowanie uchwał „w sprawach herbu gminy, nazw ulic i placów będących drogami publicznymi lub nazw dróg wewnętrznych w rozumieniu ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (....), a także wznoszenia pomników”. Norma ta zawiera zatem upoważnienie do nadawania nazwy wyłącznie ulicom i placom będącym drogami publicznymi lub drogami wewnętrznym w rozumieniu ustawy z 21 marca 1985 roku o drogach publicznych, czyli tylko tym działkom gruntu, które mają status drogi publicznej lub drogi wewnętrznej. Wojewoda wskazał, że brak jest jakichkolwiek dowodów potwierdzających, że teren, któremu została nadana nazwa stanowi działkę oznaczoną w ewidencji gruntów jako droga. Tym samym przepis art. 18 ust. 2 pkt 13 ustawy o samorządzie gminnym, zawierający ustawowe upoważnienie do wydania aktu prawa miejscowego w przedmiocie nadania nazwy ulicy, nie mógł stanowić podstawy prawnej do wydania zaskarżonej uchwały.
Rozpatrujący sprawę sąd podzielił argumentację skarżącego wojewody. W podstawie prawnej zaskarżonej uchwały powołano art. 18 ust. 2 pkt 13 usg. W myśl tego przepisu do wyłącznej właściwości rady gminy należy podejmowanie uchwał w sprawach herbu gminy, nazw ulic i placu będących drogami publicznymi lub nazw dróg wewnętrznych w rozumieniu ustawy o drogach publicznych, a także wznoszenia pomników. Przy czym, zgodnie z art. 8 ust. 1a ustawy o drogach publicznych podjęcie uchwały w sprawie nadania nazwy drodze wewnętrznej wymaga uzyskania pisemnej zgody właścicieli terenów, na których jest ona zlokalizowana.
W tej kwestii nie może więc zostać uwzględniony zarzut podnoszony przez organ gminy, że przepisy ustawy o drogach publicznych regulują zasady korzystania z dróg, a nie nadawanie im nazw. Z wyraźnego wskazania ustawodawcy (w art. 18 ust. 2 pkt 13 ustawy o samorządzie gminnym) wynika, że przy definiowaniu pojęć drogi publicznej i drogi wewnętrznej należy mieć na względzie regulacje ustawy o drogach publicznych. Zgodnie z art. 4 pkt 3 ustawy o drogach publicznych ulica to droga na terenie zabudowy lub przeznaczonym do zabudowy zgodnie z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w której ciągu może być zlokalizowane torowisko tramwajowe. Z kolei droga to budowla wraz z drogowymi obiektami inżynierskimi, urządzeniami oraz instalacjami, stanowiąca całość techniczno-użytkową, przeznaczona do prowadzenia ruchu drogowego, zlokalizowana w pasie drogowym (art. 4 pkt 2 ustawy o drogach publicznych). Natomiast pas drogowy to wydzielony liniami granicznymi grunt wraz z przestrzenią nad i pod jego powierzchnią, w którym są zlokalizowane droga oraz obiekty budowlane i urządzenia techniczne związane z prowadzeniem, zabezpieczeniem i obsługą ruchu, a także urządzenia związane z potrzebami zarządzania drogą (art. 4 pkt 1 ustawy o drogach publicznych).
W myśl art. 1 ustawy o drogach publicznych drogą publiczną jest droga zaliczona na podstawie tejże ustawy do jednej z kategorii dróg (krajowa, wojewódzka, powiatowa, gminna), z której może korzystać każdy, zgodnie z jej przeznaczeniem, z ograniczeniami i wyjątkami określonymi w tej ustawie lub innych przepisach szczególnych. Natomiast drogi, drogi rowerowe, parkingi oraz place przeznaczone do ruchu pojazdów, niezaliczone do żadnej z kategorii dróg publicznych i niezlokalizowane w pasie drogowym tych dróg są drogami wewnętrznymi (art. 8 ust. 1 ustawy o drogach publicznych).
(Wyrok WSA w Poznaniu z 18 maja 2017 r., sygn. akt IV SA/Po 258/17)
