Dyrektor Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w P. wniósł o rozstrzygnięcie przez Naczelny Sąd Administracyjny sporu o właściwość między prezydentem miasta P. a burmistrzem miasta W. w przedmiocie wskazania organu właściwego do rozpatrzenia wniosku kobiety o udzielenie pomocy na potrzeby socjalno-bytowe. Kobieta ta była bowiem zameldowana w P., a przebywała w W.
Sąd wskazał, że należało ustalić, czy pobyt wnioskodawczyni na terenie gminy W. wykazywał takie cechy, które pozwalałyby uznać tę gminę za jej miejsce zamieszkania w rozumieniu art. 25 kodeksu cywilnego (dalej: kc). W orzecznictwie utrwalone jest stanowisko, że przez miejsce zamieszkania – zgodnie z ogólną definicją tego terminu zawartą w art. 25 kc – należy rozumieć miejscowość, w której osoba przebywa z zamiarem stałego pobytu. O uznaniu konkretnej miejscowości za miejsce zamieszkania decyduje takie przebywanie na danym terenie, które posiada cechy założenia tam aktualnego ośrodka osobistych i majątkowych interesów. Samo zameldowanie, będące instytucją prawa administracyjnego, nie przesądza o zamieszkaniu w rozumieniu prawa cywilnego. Miejscem takim zatem jest miejsce, gdzie dana osoba faktycznie przebywa oraz gdzie aktualnie koncentrują się jej najważniejsze sprawy życiowe.
Z poczynionych przez organy ustaleń wynika, że pobyt wnioskodawczyni na terenie gminy W. nosi cechy zamieszkiwania w rozumieniu art. 25 kc, ponieważ gmina ta jest centrum jej żywotnych interesów życiowych. Przebywanie połączone z pracą zawodową oraz kształceniem dzieci jest ewidentnym przejawem decyzji wnioskodawczyni o zamieszkiwaniu na terenie gminy W.
