Rada gminy przyjęła miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Jedna z mieszkanek złożyła skargę do sądu administracyjnego na uchwałę, w której to podniosła, że plan pozbawił ją możliwości realizacji zabudowy kilku działek, co do których uzyskała już wcześniej decyzje o ustaleniu warunków zabudowy. W tak opisanych okolicznościach za niewątpliwe uznać należy, że interes prawny skarżącej został naruszony: ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego zniweczyły jej plany zagospodarowania własnej nieruchomości. Wszystkie zarzuty skargi sprowadzają się w istocie do zarzutu przekroczenia władztwa planistycznego w odniesieniu do nieruchomości skarżącej.
Sąd rozpatrując sprawę wyjaśnił, że nie każde, wynikające z zapisów planu zagospodarowania przestrzennego, naruszenie indywidualnego interesu prawnego jest tożsame z przekroczeniem władztwa planistycznego, a więc z istotnym naruszeniem zasad uchwalania planu. Ochrona interesu indywidualnego właściciela nieruchomości nie ma i nie może mieć charakteru bezwzględnego, tj. zakazującego wszelkiej ingerencji wobec tej nieruchomości, gdyż w takim wypadku gminy nie mogłyby planować i kształtować zagospodarowania przestrzennego. Gmina musi mieć możliwość planowania przestrzeni publicznej, niezależnie od istniejących stosunków własnościowych. Ingerencja w prawo własności poprzez uchwalenie miejscowego planu jest przewidziana w systemie obowiązującego prawa. Ani ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ani też żaden inny akt nie daje szczególnej ochrony interesowi indywidualnemu, ani nie preferuje interesu publicznego. Oba interesy – indywidualny i publiczny – muszą być w działaniach administracji publicznej wyważane.
Sąd dodał także, że ustalenia miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego wpływają na sposób wykonywania prawa własności. Ustalając bowiem przeznaczenie i zasady zagospodarowania terenu, przesądzają o zakresie możliwych sposobów wykorzystania przedmiotu własności. Ingerencja w prawo do swobodnego korzystania z nieruchomości jest dopuszczalna, gdy następuje w granicach przysługującego gminie wymienionego władztwa planistycznego. Prawo własności, chronione na mocy art. 21 Konstytucji RP, nie jest prawem bezwzględnym i może podlegać ograniczeniom, ale w dozwolonych granicach. Granice prawa własności określają ustawy, w tym właśnie ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Władztwo planistyczne gminy jest jednak ograniczone i musi być realizowane z uwzględnieniem zasad m.in. ładu przestrzennego, proporcjonalności oraz ochrony prawa własności.
Wyrok WSA w Krakowie z 20 listopada 2019 r., sygn. akt II SA/Kr 796/19
