Rada miasta podjęła uchwałę w sprawie ustalenia wysokości stawek opłaty uzdrowiskowej oraz zasad jej poboru na obszarze gminy. Jako podstawę prawną wskazała art. 17 ust. 1a, art. 19 pkt 1 lit. d i pkt 2 ustawy z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (DzU z 2023 r. poz. 70 i z 2024 r. poz. 1635).
Jak zauważył organ nadzoru, rada, podejmując decyzję o wprowadzeniu na terenie gminy opłaty uzdrowiskowej, zobowiązana jest określić w uchwale: zasady ustalania opłaty, zasady poboru opłaty, terminy płatności, wysokość stawki. Zagadnienia te powinny zostać określone odrębnie. Badana uchwała nie spełniłaa tych wymagań. Nie uregulowano w niej zasad ustalania wprowadzonej opłaty, tj. nie określono zasad jej naliczania oraz terminu płatności. Określono jedynie stawkę opłaty, co sprowadziło się do ustalenia kwoty stawki bez wskazania podstawy, do której się odnosiła. Tymczasem stawka stanowi tylko jeden z elementów konstrukcyjnych opłaty – współczynnik, według którego wysokość opłaty (jako wynik obliczenia) jest ustalana. Wynikająca z art. 19 pkt 1 ustawy norma kompetencyjna ma szerszy zakres regulacji, ponieważ nie odnosi się wyłącznie do ustalenia wysokości stawki opłaty uzdrowiskowej. Ustawodawca wyznaczył zakres materii podlegającej regulacji, który organ stanowiący gminy musi uwzględnić w podejmowanym akcie.
Mając powyższe na uwadze organ nadzoru stwierdził nieważność uchwały w całości.
Uchwała Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej we Wrocławiu z 15 listopada 2024 r. nr 81/2024
