Prawo

Sposób transportu dziecka wybiera rodzic

Prawo oświatowe przewiduje dwie formy realizacji obowiązku gminy zapewnienia uczniom niepełnosprawnym transportu i opieki w czasie przewozu do najbliższej szkoły. Pierwszą jest zapewnienie bezpośrednio przez gminę bezpłatnego transportu i opieki, a drugą, która może mieć zastosowanie wtedy, gdy dowożenie zapewniają rodzice – zwrot kosztów przejazdu ucznia i opiekuna, przy czym o wyborze rodzaju obowiązku gminy decydują rodzice dziecka.

Mieszkaniec zwrócił się do wójta o zapewnienie dowozu jego niepełnosprawnego syna do szkoły i z powrotem. Jako podstawę prawną wskazał art. 39 ust. 4 pkt 1 ustawy z 14 grudnia 2016 r. Prawo oświatowe . Wniosek ten zawierał jednak braki formalne, dlatego wójt zwrócił się do wnioskodawcy o dostarczenie orzeczenia o stopniu niepełnosprawności oraz nazwy i adresu placówki, do której będzie uczęszczało dziecko. Mieszkaniec dostarczył dokumenty, jednak mimo to otrzymał odpowiedź wójta, że ten nie jest w stanie zapewnić jego synowi dowozu do placówki, bowiem w budżecie gminy na 2018 r. nie zostały uwzględnione środki na zakup pojazdu przeznaczonego do przewozu osób niepełnosprawnych. Organ wskazał ponadto, że środki te zostaną zabezpieczone w budżecie na 2019 r. oraz poinformował, że do chwili zakupu takiego pojazdu, gmina zobowiązuje się do zwrotu kosztów dowozu dziecka, poniesionych na ten cel własnym pojazdem. Organ wskazał również na problemy w przetargu z wyłonieniem wykonawcy dowozu dzieci do szkoły. Wnioskodawca nie przyjął propozycji wójta, gdyż nie mógł sam dowozić dziecka. Po dłuższej wymianie pism mieszkaniec złożył skargę do sądu administracyjnego na przewlekłe prowadzenie postępowania.

 

Sąd przyznał rację skarżącemu i nakazał wójtowi spełnienie prośby o dowóz dziecka. Wyjaśnił przy tym, że trudności z wyłonieniu przez gminę wykonawcy usługi dowozu uczniów niepełnosprawnych do placówek oświatowych nie mogą zwolnić organu z ustawowego obowiązku zapewnienia dowozu niepełnosprawnych dzieci do szkół. Wskazane przyczyny nie mogą również stanowić usprawiedliwienia dla opieszałego działania organu, właściwa organizacja ww. usług należy bowiem do zadań publicznych, które nie mogą być realizowane ze szkodą dla jednostki.

 

Sąd wyjaśnił ponadto, że zgodnie z art. 39 ust. 1 ustawy Prawo oświatowe sieć publicznych szkół podstawowych powinna być zorganizowana w sposób umożliwiający wszystkim dzieciom spełnianie obowiązku szkolnego. W myśl ust. 4 pkt 1 powołanego artykułu, obowiązkiem gminy jest zapewnienie uczniom niepełnosprawnym, których kształcenie i wychowanie odbywa się na podstawie art. 127, bezpłatnego transportu i opieki w czasie przewozu do najbliższej szkoły podstawowej, a uczniom z niepełnosprawnością ruchową, w tym z afazją, z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym lub znacznym – także do najbliższej szkoły ponadpodstawowej, do końca roku szkolnego w roku kalendarzowym, w którym uczeń kończy 21. rok życia. Wykładnia językowa przepisu art. 39 ust. 4 w zakresie mającym zastosowanie w sprawie, prowadzi do wniosku, że przepis ten przewiduje dwie formy realizacji obowiązku gminy zapewnienia uczniom niepełnosprawnym, wskazanym w przepisie, transportu i opieki w czasie przewozu do najbliższej szkoły. Pierwszą jest zapewnienie bezpośrednio przez gminę bezpłatnego transportu i opieki, a drugą, która może mieć zastosowanie wtedy, gdy dowożenie zapewniają rodzice – zwrot kosztów przejazdu ucznia i opiekuna, przy czym o wyborze rodzaju obowiązku gminy decydują rodzice dziecka. Innymi słowy, jeżeli dowożenia dziecka do szkoły nie zapewniają rodzice, to wówczas mogą żądać, ażeby gmina zapewniła ich dziecku bezpłatny transport i opiekę w czasie przewozu do najbliższej.

 

Wyrok WSA w Białymstoku z 4.12.2018 r., II SAB/Bk 102/18

Aby zapewnić prawidłowe działanie i wygląd niniejszego serwisu oraz aby go stale ulepszać, stosujemy takie technologie jak pliki cookie oraz usługi firm Adobe oraz Google. Ponieważ cenimy Twoją prywatność, prosimy o zgodę na wykorzystanie tych technologii.

Zgoda na wszystkie
Zgoda na wybrane