Rada gminy, działając na podstawie art. 25 ust. 2 ustawy o samorządzie, wyraziła w uchwale zgodę na rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika z radną zatrudnioną w Gminnym Ośrodku Pomocy Społecznej na stanowisku specjalisty pracy socjalnej. Uchwała była wynikiem wniosku kierownika GOPS-u o wyrażenie zgody na rozwiązanie stosunku pracy z radną.
W uzasadnieniu uchwały wskazano, że po zapoznaniu się z wnioskiem pracodawcy należy uznać, że jest on zasadny. Wniosek zawierał argumentację, która potwierdzona została obszerną dokumentacją. Wynikało z niej, że radna zachowywała się nagannie wobec współpracowników. W uzasadnieniu uchwały zwrócono uwagę również na to, że naruszyła ona podstawowy obowiązek pracownika, jakim jest przestrzeganie czasu pracy. Radna nie uzyskała zgody na urlop bezpłatny, a mimo to nie stawiła się we wskazanych dniach w pracy.
Radna zaskarżyła uchwałę do wojewódzkiego sądu administracyjnego. Zarzuciła radzie naruszenie prawa materialnego (art. 25 ustawy o samorządzie gminnym) poprzez brak zbadania zasadności wniosku kierownika GOPS i nieustaleniu rzeczywistych – jej zdaniem – powodów zwolnienia. Zdaniem skarżącej działania pracodawcy były jedynie realizacją decyzji i woli wójta gminy. Jej zaangażowanie w lokalne sprawy miało się mu nie podobać. Skarżąca dwukrotnie głosowała za nieudzieleniem wójtowi absolutorium, zwracała się do Kancelarii Prezesa Rady Ministrów o zbadanie prawidłowości zastosowanych procedur, co zarejestrowano jako skarga na wójta.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach nie uznał jednak skargi za zasadną. Sąd rozpatrując sprawę przypomniał, że art. 25 ust. 2 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym stanowi, że rozwiązanie z radnym stosunku pracy wymaga uprzedniej zgody rady gminy, której jest członkiem. Rada gminy odmówi zgody na rozwiązanie stosunku pracy z radnym, jeżeli podstawą rozwiązania tego stosunku są zdarzenia związane z wykonywaniem przez radnego mandatu.
Po zbadaniu sprawy, w ocenie sądu nie ulega wątpliwości fakt, że radna naruszyła obowiązki pracownicze poprzez nieusprawiedliwienie swojej nieobecności w pracy. Prawdą jest, że radna złożyła wniosek o przyznanie jej 6 dni urlopu bezpłatnego, jednak na wniosku widnieje informacja o braku wyrażenia na to zgody. Zgodnie z art. 174 § 1 kodeksu pracy na pisemny wniosek pracownika pracodawca może udzielić mu urlopu bezpłatnego. W doktrynie wskazuje się, że uwzględnienie wniosku pracownika o udzielenie urlopu bezpłatnego zależy od swobodnego uznania pracodawcy.
W związku z powyższym sąd uznał skargę za niezasadną.
Wyrok WSA w Gliwicach z 21 maja 2019 r., sygn. akt III SA/Gl 414/19
