Rada gminy powołując się na art. 20 ust. 1 ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (DzU z 2021 r. poz. 741 ze zm., dalej: uopzp) podjęła uchwałę w sprawie zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Zawarła w niej ustalenia umożliwiające realizowanie na terenach upraw rolnych ścieżek rowerowych, ciągów pieszych w formie duktów śródpolnych, a także elementów małej architektury.
W ocenie organu nadzoru, dopuszczenie w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego możliwości realizacji ścieżki pieszo-rowerowej na terenach upraw rolnych spowodowało zmianę przeznaczenia gruntu na cele nierolne.
Organ nadzoru wyjaśnił, że ciągi rowerowe mają charakter inwestycji służących celom publicznym i powszechnie dostępnych. Oceny możliwości współistnienia na jednym terenie, wydzielonym liniami rozgraniczającymi, różnych funkcji należało dokonywać w kontekście zasadniczego celu planowania przestrzennego, którym było zachowanie ładu przestrzennego i dbałość o zrównoważony rozwój, przy uwzględnieniu okoliczności konkretnego przypadku. Zgodnie z przepisami ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, uchwała w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego musi w sposób jednoznaczny, niebudzący wątpliwości interpretacyjnych, rozstrzygać o sposobie zagospodarowania terenów nią objętych. Zgodnie z art. 6 ust. 1 uopzp, uchwała rady gminy kształtuje sposób wykonywania prawa własności. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, jako akt prawa miejscowego, powinien zawierać czytelne regulacje. To właśnie postanowienia planu mają za zadanie jasno i precyzyjnie określać przeznaczenie terenu oraz przebieg linii rozgraniczających poszczególne funkcje kształtując przez to dopuszczalne sposoby zagospodarowania terenu tak, aby nie było możliwe odstąpienie od jego norm.
Mając powyższe na względzie organ nadzoru stwierdził nieważność uchwały.
Rozstrzygnięcie nadzorcze wojewody lubelskiego z 11 stycznia 2022 r. nr IF-II.4131.36.2021
